Placki z dyni

Podczas wędrówek niejednokrotnie znajdowałem dynie, które wysiały się przypadkowo i rosły sobie na dziko. Kilka tygodni temu znalazłem dynie na nęcisku dla leśnej zwierzyny. Dynie obrodziły na moim ogrodzie. Z części zrobiłem dżemy oraz inne przetwory. Pozostałe przechowuję w piwnicy i zużywam na bieżąco. Bardzo smakuje mi przecier zrobiony z dyni, marchewek i kwaśnych jabłek. Równie smaczna jest zupa i placki z dyni. Argumentem przemawiającym za włączeniem dyni do domowego jadłospisu jest też książka Elizabeth Gilbert - "Ostatni taki Amerykanin''. Literatura godna polecenia dla ludzi, którzy chcą żyć poza systemem.

Placki można przyrządzać na wiele sposobów z różnych gatunków dyni. Najlepiej do tego celu nadaje się dynia Hokkaido, która ma zwięzły miąższ. 

  

Zwykła dynia jest bardziej soczysta, po starciu miąższ należy odcisnąć i odlać nadmiar soku.

Dynie myjemy, kroimy na mniejsze kawałki i czyścimy. Ścieramy na tarce o grubych oczkach. 

 

Dodajemy jajko, sól, pieprz, imbir, cynamon i odrobinę mąki. 

 

Starannie mieszamy składniki. 

 

Ciasto kładziemy na rozgrzany olej i smażymy na rumiano z obu stron. 

Przy okazji robienia placków z dyni sprawdziłem kilka patentów na zamiennik tarki. Podziurawiona gwoździem puszka ściera bardzo dobrze, ale za drobno. Muszla ślimaka winniczka działa mało efektywnie. 

 

Najlepiej sprawdził się metalowy kapsel. Jego krawędzie są bardzo ostre, umożliwiają zeskrobanie miąższu o równomiernej wielkości w krótkim czasie. 

 

Po dorobieniu uchwytu wygodniej się pracuje. 

  

W dobie ''epidemii'' ważne jest nabycie odporności. Nie siedźcie w domu, idźcie do lasu. Bo kto po lesie łazi, ten się nie zarazi ;)