Pasikonik na dziko

Tym razem o ''skaczącym białku'' i najmniej popularnym u nas pożywieniu jakim są owady, a konkretnie pasikoniki i koniki sp., W zimie jak będę miał trochę więcej czasu to napiszę bardziej obszernie o jadalnych bezkręgowcach.

Ciekawość, to pierwsze co mnie skłoniło do spróbowania prażonych koników. Na początku jesieni wędrowałem wśród łąk nad rzeką. Spod moich nóg uciekały setki koników polnych. Korzystały z ostatnich słonecznych dni bez nocnych przymrozków. Najwięcej ich było na drodze wśród niskich traw. Skakały tu i tam, niczego nie podejrzewając, a ja byłem przygotowany :)

Miałem garnek z przykrywką. Wypatrywałem ofiarę i po namierzeniu szybkim ruchem przygniatałem dłonią do podłoża. Koniki od razu uśmiercałem zgniatając im głowę, wrzucałem do garnka. Większe sztuki uśmiercamy pociągając za głowę pozbywając się jednocześnie wnętrzności. Nazbierałem kilkadziesiąt, w sam raz by spróbować. Rozpaliłem malutkie ognisko i na żarze prażyłem aż nabrały ciemno czerwonego koloru. Na początku podejrzliwie schrupałem jednego konika. Całkiem niezły się okazał, to i pozostałe też zjadłem.


Koniki sp. i pasikoniki można zbierać od czerwca aż do pierwszych mrozów. Są bardzo liczne  i ich zbiór jest łatwy, szczególnie w niskiej trawie. Niestety to mało efektywne źródło białka ze względu na małe rozmiary. Najlepszy sposób na przyrządzenie koników i pasikoników to uprażenie, kilka minut w garnku z przykrywką (koniecznie !), potrząsamy co jakiś czas. Nie trzeba nic więcej dodawać. W smaku są dobre, lekko słone i tłuste. Jem je całe za wyjątkiem końców odnóży, które są twarde. 
Pasikoniki możemy usmażyć na odrobinie oleju i posypać ostrą papryką w proszku. Po uprażeniu i zmieleniu na drobno również jako dodatek do leśnych zup.