Siennik z worka po zbożu

Sienniki kiedyś używała biedota, niekiedy są jeszcze wykorzystywane w rekonstrukcji historycznej. Płócienne worki wypełnione słomą lub sianem stanowią doskonałe posłanie. Patent sprawdziłem podczas 300 km wędrówki, kiedy to celowo nie zabrałem ze sobą żadnego sprzętu do biwakowania w lesie. Doświadczyłem wtedy uroków zarówno suchej, ciepłej jesieni, jak i deszczu oraz przymrozków. 

Przez kilka pierwszych dni spałem na glebie, podgarniałem tylko pod swoje legowisko trochę liści lub suchych traw. Któregoś dnia przechodząc obok pola znalazłem polipropylenowy worek po zbożu. Od tej pory spałem na sienniku, komfort wzrósł nieporównywalnie. Co wieczór napełniałem go liśćmi, a rano przywracałem miejsce noclegu do stanu pierwotnego. Worek po złożeniu jest bardzo lekki i zajmuje mało miejsca. Można powiedzieć, że to kategoria super ultra light wśród mat do spania i tym podobnych. Moja ''mata'' mieściła się w kieszeni spodni. Wadą siennika była jego długość, był za krótki w stosunku do mojego wzrostu. Powiedzmy, że to taka ''mata'' na 3/4 :) Spałem w pozycji embrionalnej plecami do ogniska i wystawały mi nieco nogi. Nie było to specjalnie uciążliwe, wystarczyło podgarnąć trochę liści pod tą część ciała. Lepszym rozwiązaniem byłby jeden dłuższy worek lub połączenie dwóch worków, ale takich możliwości nie miałem. Najważniejsze części ciała miały ciepło i miękko. Komfort spania i izolacyjność cieplną oceniam wysoko, wg mnie jest większy niż karimaty czy maty, nawet takiej samopompującej. Taki worek jest trwały, kosztuje grosze, mój był z recyklingu. Nie musimy się martwić o przebicie czy przepalenie iskrą z ogniska. Napełnianie worka liśćmi (trawą, gałązkami, itp.) zajmuje kilka minut. Siennik z worka znakomicie sprawdzi się w sytuacji awaryjnej. Takie rozwiązanie może wydawać się śmieszne i mało bushcraftowe, ale najważniejsze, że działa.