Wszyscy piszą o moczeniu/gotowaniu amadou, a przecież można to zrobić na sucho. Jest to mało znana metoda. Wystarczy amadou hubiaka wysuszyć, zmechacić nożem lub krzemiennym wiórem, a następnie dokładnie obtoczyć wszystkie włókna popiołem. Przygotowanie w ten sposób hubki jest dużo prostsze i szybsze, zajmuje kilka sekund, hubka z łatwością chwyta iskry.
Najbardziej znane metody preparowania hubiaka pospolitego to opalanie
krawędzi, zwęglanie i gotowanie/moczenie w ługu. Wszystkie te metody
opierają się na wykorzystaniu ognia, a więc by mieć hubkę do krzesiwa
wpierw trzeba mieć ogień z innego źródła. Zakładając, że jesteśmy w
lesie i nie mamy takiej możliwości pozostaje nam albo próbowanie
uzyskania żaru z niespreparowanego hubiaka albo wykorzystanie do tego
celu popiołu ze starego ogniska. Uważam, że ta druga możliwość jest dużo
korzystniejszym rozwiązaniem, dlatego warto znać i taki sposób. 28 czerwca niedaleko Skierniewic organizuję warsztaty ogniowe, to pierwsze z cyklu tego typu warsztaty prowadzone przez mnie. Będziemy poznawać tajniki świdra ręcznego i łuku ogniowego. Więcej informacji pod linkiem: https://www.facebook.com/events/798728210247491/
Gorąco zapraszam :)
Ciekawy sposób z tym popiołem , muszę go wypróbować.A możesz dokładniej określić jak złapać iskrę na niespreparowanego hubiaka , bo kiedyś próbowałem i powiem szczerze , że mi się to nie udało i chyba nie jest to łatwe.
OdpowiedzUsuńO hubce z niespreparowanego hubiaka pisałem już na forum reconnet.pl. Ogólnie, hubkę umieszczamy jak najbliżej krawędzi. Nie każda cześć hubiaka łapie iskry, poszczególne części różnią się temperaturą zapłonu. Najłatwiej łapie iskry biała, elastyczna część hubiaka i ciemno brązowa. Kiedyś o tym napiszę na swoim blogu :)
OdpowiedzUsuńBardzo trafne spostrzeżenie i przydatna rada, bo potrzebując ognia do przygotowania wzniecacza ognia to trochę kiepsko :)
OdpowiedzUsuńWybacz, ale nie wierzę, że obtoczenie popiołem coś da.
OdpowiedzUsuńA wręcz przeciwnie, raczej powyższy temperaturę zapłonu.
Historyczne preparowanie hubki polegało na gotowaniu jej w moczu z popiołem.
W moczu są sole amonowe, a w popiele potas. W wyniku reakcji chemicznej powstawał azotan potasu (saletra potasowa), który ułatwiał zapłon i w wyniku rozpadu termicznego był donatorem tlenu - podtrzymywał tlenie.
Popiół jest niepalny, ma sporą pojemność cieplną więc będzie utrudniał "łapanie iskry".
Z ciekawości popróbuję, ale nie wierzę, że coś to może dać.
Mr. Bogus
Widać, że nie masz doświadczenia w preparowaniu hubki. Nie tylko popiół z drzew jest dobry, ale również zamiast ługu do moczenia jest również dobry sok z liści mniszka pospolitego (mlecza)
Usuńjhp
Wybacz, nic nie wiesz o preparowaniu hubki :)
OdpowiedzUsuńVery interesting blog. A lot of blogs I see these days don't really provide anything that attract others, but I'm most definitely interested in this one. Just thought that I would post and let you know.
OdpowiedzUsuńWillsonie, piękne dzięki za podpowiedź,to naprawdę bardzo użyteczny skrót. Zarówno brązowe amadou, jak i białe płaty grzybni pozyskane z wnętrza zwalonego buka, po wysuszeniu i natarciu popiołem łapią iskrę bez najmniejszego problemu. Zarówno na krzemiennym wiórze jak i z uderzenia kamieniem w umieszczone nad grzybnią krzesiwo.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam pięknie
Kapitan Apteka
Płaty grzybni pozyskane z wnętrza zwalonego buka działają krzesiwem tradycyjnym po uprzednim zmechaceniu bez preparacji popiołem
UsuńWitam,mam pytanie ,jak długo trzeba gotować hubkę z hubiaka pospolitego razem z popiołem drzewnym żeby łapała iskry z krzesiwa.Czy godzina wystarczy? Bo chcę przeprowadzić próbę, pozdrawiam.
OdpowiedzUsuńWitam. Tak, godzina w zupełności wystarczy. Po 5 minutach gotowania też będzie łapać iskrę :)
OdpowiedzUsuńMyślę, że gotowanie powoduje przejście do roztworu rozpuszczalnych (higroskopijnych?) substancji z huby. Popiół zawiera (też) tlenki metali, które działają katalitycznie na procesy utleniania. Dawniej stosowano też gnojówkę i popiół (co dawało saletrę) więc palność zwiększała się.
OdpowiedzUsuńCzasem teoria podąża za praktyką, więc nawet nieudane próby mają sens (negatywna weryfikacja). Dziwię się tylko, że w domu, nie w terenie, niektórzy idą pod prąd, nie ku ułatwieniom. Ale to ich zmarnowany czas. Pies